جهانی شدن یا دست یافتن به یک جهان واحد، پدیده ای محسوب می شود که گرچه می توان زمان آغاز آن را با شروع زندگی جمعی و یکجانشینی همزمان دانست، اما شکل کنونی آن که در واقع کشورهای غربی طلایه دار آن به حساب می آیند، پس از خاتمه جنگ سرد و مشخصاً فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی آغازشد، کم اهمیت شدن مرزهای جغرافیایی و همچنین مرزهای سیاسی، تصویب قوانین و مقرراتی که ارتباط بین جوامع را تسهیل و تسریع می کرد، شکل گیری سازمان ها و نهادهای بین المللی از جمله: سازمان تجارت جهانی، صندوق بین المللی پول و بانک جهانی.
گسترش و پیشرفت تکنولوژی ها و فن آوریهای ارتباطات و همچنین سهولت در امر حمل و نقل و بهره گیری از روش های مختلف برای نقل و انتقال کالا از جمله مهم ترین دلایلی بود که بازارهای جهانی را به سمت یکپارچگی و کشورها را به سمت پذیرش سرمایه از نقاط مختلف جهان سوق داد و شرایط را به گونه ای فراهم آورد که تقسیم بین المللی کار در بین جوامع مختلف شکل گرفت، گسترش زیرساختهای ارتباطی و رونق گرفتن اطلاعات یکی از مهم ترین دلایل ریشه ای شدن پدیده جهانی شدن محسوب می شود، این پدیده نیز مانند تمامی دست آوردها و تصمیمات بشر دارای موافقان و مخالفانی می باشد، منتقدان جهانی شدن این پدیده را دستاویزی دراختیار غرب می دانند که از طریق آن، منافع خود را به طور دائم و کامل در سراسر دنیا دنبال می کند، گرچه هم پیروان مکتب مارکسیسم و همچنین مکتب لیبرالیسم معتقدند ایجاد جمهوری کبیر تجارت جهانی در عصر حاضر اجتناب ناپذیر می باشد، کشورهای درحال توسعه بیشترین بدبینی را نسبت به این رویه جهانی از خود نشان داده اند، گرچه تجربیات موفقی در قاره های مختلف با اجرای این شیوه وجوددارد.
از منظر اقتصادی مشخص ترین تعریفی که برای جهانی شدن ارائه شده است، تعریف صندوق بین المللی پول می باشد که عبارتست از: « رشد تعاملات اقتصادی کشورها از طریق افزایش حجم و تنوع معاملات برون مرزی در حیطه کالاها و خدمات، آزادی جریان ورود کالا و سرمایه به صورت بین المللی و رشد و گسترش فناوری از جمله مصادیق جهانی شدن محسوب می شود. »
برای دریافت جزوه کامل به لینک زیر مراجعه کنید